Największe, najstarsze i zwijane. Niezwykłe mosty świata

Most nad doliną rzeki Tarn na południu Francji jest najwyższym mostem na Ziemi. Rekord zawdzięcza jednemu z pylonów, który w najwyższym miejscu ma 343 metry wysokości. Jest jedną z najbardziej przełomowych konstrukcji na świecie, w 2006 roku został wyróżniony nagrodą "Outstanding Structure Award". Rekordowy wiadukt został zbudowany, aby rozładować ruch w sezonie wakacyjnym na trasie z Paryża do Hiszpanii. Jego budowa rozpoczęła się w 2001 roku i trwała jedynie 3 lata, a pierwsi turyści mogli nim przejechać już w grudniu 2004 r. (miesiąc przed planowanym otwarciem).

Most na jeziorem Tuangthaman jest prawdopodobnie najdłuższym i najstarszym mostem zbudowanym z drewna tekowego. Długa na ponad kilometr drewniana przeprawa w dawnej stolicy Birmy, mieście Amarapura, została ustawiona około roku 1850. Do budowy mostu wykorzystano drewno z rozebranego pałacu, gdy stolica Birmy przenosiła się z Amarapury do Mandalay. Most stoi na ponad tysiącu wbitych w dno tekowych palach. Miejsce przyciąga tysiące turystów, co nie wpływa dobrze na starzejącą się konstrukcję. Sytuację dodatkowo pogarsza hodowla ryb, która spowodowałą stagnację wód i niszczenie drewnianych pali.

Most nad Sundem to prawdziwy gigant rozpięty nad cieśniną na Morzu Bałtyckim. Jest częścią długiego na 10 km połączenia między Szwecją a Danią. Ma blisko 8 km długości (7845 m), a w najwyższym miejscu droga przebiega 60 m (ponad 15 pięter) nad taflą wody, zapewniając przejście dla statków. Most nie dociera do samego brzegu Danii. Łączy się ze sztuczną wyspą na środku cieśniny, gdzie droga schodzi pod wodę i tunelem łączy się z Kopenhagą. Widok betonowego giganta pośrodku wód Bałtyku potrafi tak przerazić, że nie wszyscy kierowcy są w stanie nim przejechać. Z tego powodu powstały specjalne usług. Ci, którzy boją się przejechać, mogą wynająć kierowcę, który zrobi to za nich.

Pont Du Gard w południowej Francji to fragment wybudowanego ponad 2000 lat temu przez Rzymian akweduktu. Dostarczał wodę do miasta Nîmes z oddalonego o 30 km źródła w Uzès. Cała struktura miała łącznie ok. 50 km długości i stanęła w latach 26 p.n.e. – 16 p.n.e. Została zbudowana z kamiennych bloków bez użycia zaprawy. Dziś fragment akweduktu wpisany jest na listę światowego dziedzictwa UNESCO i spełnia już tylko funkcje turystyczne.